İçiçe girmiş 3 öykü, kuzey sinemasının kendine özgü ağır ama akıcı temposu ile 2 saati aşkın süre keyif ile seyrediliyor. Şair Mobi karakteri hem çok etkileyici hem de tüm öyküleri bir şekilde birbirine bağlıyor. Oyunculuklar, çekimler, mekanlar, kurgu, temponun sakin akıcılığı, müzikler hepsi kusursuzdu. İlk sahneden itibaren insanı içine alan ve 2 saat 10 dakika boyunca da hiç dışarı atmayan bir film Fanusta Yaşayanlar. Yorgun olmadığınız bir zamanda sakin sakin, filmin içinde kaybolarak seyretmenizi tavsiye ederim.

Asya’lılar Hollywood kalıpları ve klişeleri ile bir film çektiğinde ortaya nasıl bir felaket çıkıyor, bunu görmek açısından ilginç bir film olabilir ama çok sayıda benzeri olan bu tarz filmler içinde iyi bir konu yakalamış olsalar da dikkat çekmeyen, ne seyrederken, ne seyrettikten sonra insana tat vermeyen bir film Hayatını Yaşa. Filmin Asya’da bazı festivallerde ödüller almış olmasına çok üzüldüm. Tahmin ediyorum bu filme verilen ödüller biraz da Asya’lı yönetmenlere kendi yerel tadınıza bolca Hollywood sosu katın, biz bunu tüm dünyaya pazarlarız, böylece yeni yönetmenleri de yerel kültürlerin yozlaşmasına yönelik yapımlar yapması konusunda cesaretlendiririz amacı ile veriliyor.

Festival Kitapcığında konusunu okuduğumda kadın askerler üzerine bir komedi filminin belli bir sığlıktan kendini kurtaramayacağını düşündüm. Ancak Israil’de ve diğer festivallerde aldığı ödüller merakımı uyandırdı ve Motivasyon Sıfır ile festivali Kadıköy Reks’de açtım. Yönetmen Talya Lavie, ilk filminde bu kadar hafif bir konudan mükemmel bir komedi filmi çıkarmış. Bir kez daha bir filmde konudan çok yönetmenin sinema dilinin, bunu akıcı bir şekilde aktarmasının ve mesaj verme kaygısı içinde bulunmamasının ne kadar önemli olduğunu düşündüm. Komedi filmleri açısından zengin bir festival oldu, Motivasyon Sıfır da başarılı ve akılda kalan komedilerden biriydi. Fırsatınız olursa mutlaka seyredin derim.

Filmin başından sonunun nasıl biteceğine dair ipuçlarını aldığınız eski kalıplarla çekilmiş bir polisiye. Oyunculuklar, müzik, tempo, görüntüler ne kadar iyi olsa da kurgu iyi oturtulamayınca o film başından itibaren sırıtmaya başlıyor. İdeolojik olarak birbirinden apayrı iki polis, bataklıktaki takip sahneleri, finale doğru artan tempo, hiç biri  kurgunun zayıflığını kapatmıyor. Bir film ilk 10 dakika içinde seni içine almıyorsa ilerleyen sürede de kolay kolay içine almıyor, alır gibi olsa da bir süre sonra temponun zayıflığından dolayı seni dışarı fırlatıyor. bataklık ilk andan itibaren insanı içine çekmeyen, bu iki polis ne yapar ne eder, biraz birbirleri ile tartışırlar ama finalde seyirciyi mutlu sona ulaştırırlar hissini yaratıyor. Bir polisiye olmasına rağmen 70’lerin kalıpları ile çeklidiği için seyredenin merakını hiç zorlamıyor. İlginç bir hikayenin iyi oyuncularla nasıl kötü bir filme dönüşebileceğini göstermiş bize yönetmen Alberto Rodriquez. İspanya’da nasıl böylesine ödülleri toplamış anlayamadım.