9 farklı yönetmenin kendi bakışları ile din üzerine yaptıkları bir beyin fırtınası resitali. Filme gitmeden konu itibarı ile içinde çok daha sert çatışmaların yer alacağı filmler bekliyordum. Bu konuda başka bir 9 yönetmen film çekse çok daha sert bir yapım ortaya çıkabilirdi kuşkusuz ancak burada çatışmalara çok fazla girmeden fikirsel anlamda daha sakin 9 film ortaya çıkmış. Japon yönetmen, Meksikalı Yönetmen ve Yılmaz Erdoğan’ın da rol aldığı Kürt Yönetmen’in filmleri diğerlerine göre daha çarpıcıydı. Film için tek eleştirim, daha vurucu filmlerin ardından aynı sarsıcılıkta filmlerin gelmemesi ve bu durumun seyircinin konsantrasyonunda zaman zaman sıkıntılar yaratması. Gala filmi olmasına rağmen Türkiye’deki gösterim hakları satın alınmadığı için vizyona girmeyecek, internette bulursanız mutlaka seyredin derim.

Amerikalılar geniş kitlelere mesaj vermek istediklerinde genelde bu konuda çekilen ya da daha önceden ısmarladıkları bir filme Oskar verip iletmek istediklerini bir kez de biraz daha naif davranarak, propagandalarına sanatı alet ederek yapıyorlar. Belgeselin ana fikri ve vermek istediği çok açık; sanal alemde yaptığınız her hareketi takip ediyoruz, kaydediyoruz, saklıyoruz, bu ortamı sakın ola bir özgürlük ortamı olarak düşünüp de bizim yıllar içinde en ince ayrıntısına kadar hesap ederek kurduğumuz kapitalist sistemimizi zedeleyecek bir şeyler yapmaya kalkmayın, ola ki yaptınız bunun bedelini size çok acı ödetiriz. Bunu göstermek için de bu kez muhalif Snowden’i kullanmışlar, Snowden’in anlattıkları çok çarpıcı, eksiği olabilir ama fazlasının olmadığını düşünüyorum. Snowden, bu düşüncelerini ne kadar samimi anlatsa da filmde verilmek istenen gizli mesajı, “biz sizin her hareketinizi takip ediyoruz”u anlattıkları ile doğruluyor hem de bir muhalif olarak. Amerikalılar kafa karışıklığı yaratıp asıl mücadele edilecek konuyu 2.plana düşürüp bu kez de Snowden üzerinden asıl vermek istedikleri mesajı çok iyi veriyorlar. Tüm yazdıklarımın dışında belgesel kurgusu, akıcılığı ve samimiyeti ile çok başarılı ve ilk andan itibaren insanı hiç sıkmadan seyrettiriyor. Zaten bu da en iyi bildikleri iş

Seyrederken Ken Loach filmlerinin tadını aldım ve o akşam çok yorgun olmama rağmen film hiç bitmesin istedim. 80’lerde Thatcher’a karşı yaşanmış küçük bir lezbiyen, gey, madenci dayanışmasından çok hoş film çıkmış ortaya. Bir an bizim ülkemizdeki dayanışmalardan neden bu kadar sıcak filmler çıkmıyor diye düşündüm. Soğuk topraklardan böylesine ciddi bir konuda bu kadar keyifli bir komedi çıkarken, kendimizi sıcakkanlı olarak tanımlayan bizler neden siyasi konularda hep ciddi, asık suratlı filmler yapıyoruz ki? Muhtemelen gülmenin küçümsendiği, küçük yaştan itibaren ağır ol, molla desinler telkinleri ile yetiştirildiğimizden ve bilinçaltımızdaki gülmenin hep ayıplanacak bir tavır olduğuna yönelik inancımızdan. Özellikle önemli konuların mutlaka sert kalıplarla anlatıldığında daha etkili olacağına yönelik önyargıları bir ölçüde de olsa kırabilen çok keyifli bir film Onur.

Hastalığı nedeniyle ölmeye karar veren bir anne ve onun son haftasonunda bir araya gelen 3 kuşak aile bireyleri. Yaşamlarını, kuşak çatışmalarını, yalnızlıklarını, ölümü, hayatı, pişmanlıklarını tartıştıkları bir haftasonu. Film temposu, görüntüsü, oyuncuları, diyalogları ve herşeyi ile başladığı andan filmin sonundaki yazıların bitimine kadar insanı içine alıyor ve bittikten sonra da insanın bir süre dışarı çıkmasına izin vermiyor. Nefis görüntüleri ve kuzey filmlerine özgü sakin temposu ile son yıllarda seyrettiğim en iyi aile dramı diyebilirim. Reks’te afişini gördüm, büyük olasılıkla Başka Sinema kapsamında gösterilecek, daha fazla filmle ilgili ipucu vermek istemiyorum am ne yapın ne edin programınızı ayarlayın, bu filmi seyredin derim.